Zilst Blues 2.0 The Blue Clay (B/NL) - Mojo Hand (NL) - David Ronaldo & The Dice (B) Zaal Sint Joris Veldhoven (Zeelst) (NL) - 20-04-2025 reporter & photo credits: Rootsville info band: The Blue Clay - Mojo Hand - David Ronaldo & The Dice info organisatie: Zilst Blues © Rootsville 2025

Onze paaszondag in Nederland vieren is weer eens wat anders en zo verkozen we een festival boven de 'Amstel Gold Race' en ging het richting Veldhoven voor een vernieuwde editie van 'Zilst Blues'. Vroeger tekenden we hier ook al eens present maar toen was het een kroegentocht. Vandaag gaat deze 'Zilst Blues 2.0' door in zaal 'Sint Joris' en dus moeten we ons tijdens de change-overs ook niet meer verplaatsen.

En nu maar hopen dat die Nederlanders zich niet laten kennen en er ook chocolade paaseitjes zijn ;-) Beter nog zelfs want in het café 'Sint Joris' kreeg je maar liefst vier eitjes bij de koffie en gingen de schalen met hardgekookte tikkeneitjes welig rond. Een zaak waar je met 'Barmeals' zelfs ook lekker kan eten.

Op de affiche staan drie bands maar omdat twee van de drie onder Belgische vlag varen konden we dit toch niet links laten liggen. Naast de Nederlandse formatie 'Mojo Hand' is er ook de Belgisch-Nederlandse ambiance band bij uitstek 'The Blue Clay' en ons Southern-rock vlaggenschip 'David Ronaldo & The Dice' die stilaan aan hun 'Dutch Conquest' zijn begonnen.

Deze 'Zilst Blues 2.0' wordt geopend door 'The Blue Clay' en dat zijn nog steeds muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang, ukelele en percussie), Peter  “Repete” van Merode (zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan Van Den Berg op de toetsen.  Deze band brengt de zon hier binnen in zaal 'Sint Joris' door hun aanstekelijke mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco en zo schijnen de paasklokken nog meer hier in Veldhoven.

We stappen binnen in een prachtig modulair zaaltje waar die van 'The Blue Clay' er juist een lap op geven met swingende nummers als 'Coming Home' en 'Why Me'. Meteen ook zo topambiance hier in Zeelst. Met als vocaal duo Wouter en zijn ega Ilse is deze 'The Blue Clay' een aanrader voor zowat ieder festival, een duo dat ook bekend staat als 'Little Boy & Nightingale'. Met eentje als 'Mistery Man' blijft hier het feel good gevoel steeds maar crescendo gaan en moesten die de Belgische festivals 'Mine Blues' en 'Gevarenwinkel' aan onze Belgische tafel zich al meteen inhouden om niet onmiddellijk met een contract te beginnen zwaaien.

Uiteraard is dit een band die veel meer zou moeten te zien zijn zeker al wanneer toetsenist Jan zijn skills op de piano komt te etaleren. Het blijft er hier bijzonder swingend aan toe gaan en dus is een coold down met 'Love Makes Me Blind' een welgekomen rustmoment. Alle hens aan dek terug met die million sellinghit 'All You Ever Do Is Bring Me Down' en zo dan een stukje Tex-mex van Raul Malo en zijn 'Mavericks'. Kan het nog meer opzwepender dan dit?

Uiteraard mag 'Dead Flowers' van de 'Rolling Stones' uit het 'Sticky Fingers' album van 2009 niet worden vergeten en komen we zo 'Little Suzy' te vereren met een sing-a-long. Van Isle krijgen we nog een impressionante versie van die waanzinnige folksong over het 'James Hospital' in Londen waarvoor we dankbaar mogen zijn dat Louis Armstrong deze 'Sint James Infirmary Blues' AKA 'Gamblers Blues' immens populair heeft weten te maken, en zo dit nummer tot een blues- en jazzstandard kwam verder te leven. Toch mooi hoe zulke nummers ons na al die jaren blijven beroeren.

Het dak ging er hier dan spreekwoordelijk af met een waanzinnige outswinger van 'Jimmy Rogers' en diens 'Rock This House'. Do I Have To Say More...en dit in de aanwezigheid van de founding members van het vroegere 'Zilst Blues'.

Door omstandigheden werd het programma eventjes door elkaar geschud en was het nu de beurt aan 'David Ronaldo & The Dice', onze Belgische trots wanneer het Southern-Rock aanbelangd. Na het veroveren van de Belgische podia zijn ze al een tijdje bezig met het Nederland in te palmen en dit niet zonder succes. De fanclub was ook aanwezig maar wo war Mutti?

'David Ronaldo & The Dice'dat zijn naast frontman David Ronaldo ook nog zijn wingmen de gitaristen Dirk Lekenne en Charly Verbinnen, als ritmesectie is er  Hans Boeye en Ilse Van den Broek en last but not least Hammondspeler Patrick Cuyvers en 'The Beast'. Eerder dit jaar bracht deze band alweer hun 5de album op de markt dat luistert naar de naam 'Six String Preacher'. Geen kerkelijk aangelegenheid uiteraard maar een ode aan gitaargoden als een Robert Johnson en een Jimi Hendrix en nog vele meer die ons wel bekend zijn. In 'Ghent' zouden ze nu zeggen van give ma buzze...

'Un piccolo problema' zouden ze bij 'Circus Ronaldo' zeggen want voor zes muzikanten was het podium wel voorzien maar hun instrumentarium met een vracht aan six strings, een robuste B-3 Hammond en Leslie dat is andere koek en dan vergeten we niet die dobbelsteentjes niet aan het drumstel. But every time they roll the dice it's a seven en zo zou Bob Dylan dan weer zingen van 'It's All Good'!

We weten dat deze band al een groot arsenaal heeft van eigen nummers als maken ze soms ook gebruik van een paar wel met zorg geselecteerde covers. Hier gooien ze vanavond meteen de spreekwoordelijke beuk erin met nummers als 'Too Blind To See' en When A Good Man Cries'. Ook met 'Southbound Again' en 'Juke Joint Jamming' blijven we bij het album 'Six String Preacher'.

Opmerkelijk is een woord dat steeds meer opduikt bij de optredens van deze 'David Ronaldo & The Dice' en het weerspiegelt dat er steeds meer gedanst wordt op hun aanstekelijke Southern-rock en blues en dat is hier in Zeelst niet anders. Tres guitarras à Go Go en het werkt!

Tijd dan voor één van de zeldzame covers en dat is vanavond als eerste 'Oh Well' van Peter Green en zijn 'Fleetwood Mac' uit de era toen ze nog blues speelden. Hier vanavond een alles zeggende versie van de band met koebel incluis. Ook op 'Fix It' blijft de sfeer hier in de zaal 'Sint Joris' optimaal te noemen en laten die van Zeelst zien en horen dat ze niet besmet zijn door de 'Dutch Disease' en ook kunnen genieten van de muziek. Respect!

Na de titeltrack van het laatste album en een staaltje gitaarkunst van Charly zijn we met 'Too Old To Die At 27' toe aan een dosis rock 'n roll à la 'Georgia Sattelites' en meteen mijn favoriete nummer van deze 'David Ronaldo & The Dice'. Voor de blues liefhebbers in da house krijgen we dan met 'Substance Boogie', uit het album 'Shoot Them With Word' uit 2021, een rasechte boogie voor de kiezen. Eentje van 'Crosby, Stills, Nash & Young' dan met 'Almost Cut My Hair' uit het geweldige album 'Dèjà Vu' uit 1970 van toen er nog muziek werd gemaakt en zo ondanks de vele 'Hertog Jan' biertjes onze Vic richting een delirium bracht.

Na 'Hunted Man (part 1&2) met daarop de slide van Dirk Lekenne wordt het tijd om ook bij hen de sfeer naar een absoluut hogtepunt te stuwen en dat doen ze met 'Burned Up My Love'. Een nummer dat je ook kan terugvinden op hun live album 'Burning (A)Live' uit 2023. Live betekend dit een nummer waarop ook nu iedereen uit de bol gaat mede dankzij het bruggetje naar 'Get Ready' van 'The Temptations' uit 1966 maar hier vanavond eerder in de versie van 'Rare Earth' uit 1970 van wie iedere zichzelf respecterende muziek liefhebber de vinyl editie wel in zijn of haar verzameling moet hebben steken.

Deze 'David Ronaldo & The Dice' kunnen nog wel een tijdje op dit elan verder gaan maar helaas is dit een festival en moeten ze nu plaats ruimen voor de laatste act van de avond en dat is de Nederlandse band 'Mojo Hand'.

'Mojo Hand' is een bluesband van vier bandleden met het blues-hart op de juiste plaats. Met een mix van eigen nummers en bewerkte covers worden diverse Blues stijlen met veel passie, kwaliteit en speelplezier ten gehore gebracht. De energieke show is een rollercoaster doorheen de Blues.

Van funky stuff naar een stuwende boogie en van een swingende shuffle naar een ingetogen song. Door de uitgebreide instrumentale bezetting is het geluid compleet én veelzijdig. De band bestaat uit Frank Reemers (gitaar & vocals), Joep de Greef (vocals, harp & keys) en een ritmesectie bestaande uit Jules van Bussel (bas) en Johan van Lanen (drums).

Met nummers als 'I Don't Dance' en Buddy Guy's klassieker 'Damn Right I Got The Blues' uit 1991 wordt het bij deze 'Mojo Hand' tappen uit het arsenaal van onze geliefkoosde blues. Mede door hun inbreng op deze 'Zilst Blues 2.0' zeer variërend te noemen en hebben we zo kunnen genieten van drie verschillende maar meeslepende stijlen.

'Nasty Habits' dan kennen de kenners dan weer van de Amerikaanse bluesgitarist Tommy Castro en daarmee bewijzen deze 'Mojo Hand' dat ze de diversiteit van de blues ook bijzonder goed onder de knie hebben. 'Mojo Hand' ditmaal zonder het gitaar fenomeen 'Luca' mede door het late aanvangsuur en die strenge Nederlandse wet op youngsters?

Met 'The Wind Cries Home' dijnen ook deze 'Mojo Hand' richting einde van hun passage hier op de allereerste 'Zilst Blues 2.0' en denk ook ik eraan dat me nog een uurtje autorijden rest en zo hou ik het ook hier in Zeelst voor bezien. So Long and Goodbye...

Zilst Blues 2.0 met...

The Blues Clay (B/NL)

David Ronaldo & The Dice (B)

Mojo Hand (The Blues Experience)